20110213



............................
 ..........
Και να που κάποτε με αγώνα δαμάζονται τα γράμματα σε κονωνία και από αυτή, την των μαιάνδρων ενδοσκόπηση, σαν από θύμηση, σαν από μυστική προγονική λαλιά στην καμπή του χρόνου, φωτίζονται, συνωστίζονται συμπόσιες λέξεις, ηχηρές, άδουλες, να χιμούν αλυχτισμένα νοήματα σε παλίρροια χείλη, βακχική σπονδή εσώτερης ομόνοιας, συν-οίκησης, συν-ήχησης, αλάραγα απ' τις κακόμορφες καμπύλες ανοίκειων μορφών. Και το ύστερον ελεύθερα να σταλάζουν ίαμα στα αρίφνητα κρησφύγετα των πιο οδυνηρών της ψυχής παθών. 


Σε αυτή την ερεθιστική εσώτερη διαλεκτική ψηλάφισε τους παλμούς που εκλύουν οι θύσανοι των νήπιων κραυγών μας, κυοφορώντας αρχέγονη ανάμνηση ανταπόδοσης. Στεντόρειοι αγγελιοφόροι στων μακρόθυμων αιώνων τη μεγαθυμία, ξεσπούν ανοιξιάτικη καταιγίδα, έτσι για να αιμορροεί γυμνό το απισχναντικό ''αντίδρομο'' -Εγώ-, ενδοσκαφώντας ένδεια ύπαρξης και σύγχυση που θα καταξιώσει τον ανήφορο μόνωσης για τη δυσπρόσιτη και τραχεία μα διαπρύσια πραμάτεια ενός ''μονόδρομου'' -Εμείς-.


Με κοινή εκκίνηση, αγεωμέτρητος στο αζιμούθιο του ''Ε'', σε αποσυρμό από τη χλαλοή των καιρών, μακριά από την τύρβη των θαμπών χρωμάτων και των μεγάλαυχων αναπνοών, χαράσσω μοναχικά στις κρυσταλλές οπτασίες τις ουτοπίες των άναρθρων ψιθύρων, ματώνω στα ουρλιαχτά των σφιγμένων χειλιών, των αδέκαστων κραυγών το συν-υπάρχω υποθηκευμένων ψυχών, που ακόμα ανθίστανται και ξαφνιάζουν... Σε αυτή την κιβωτό που πλαταγίζει εύγλωττα, με στεντόρεια χάλκινη κραυγή και κρούει αλάργα από βαλτωμένες πλάστιγγες ... ίσα κατά το ''Ωραίο'' του Πλάτωνα θήραμα ... τον '''Ερωτα''...θωπεύω ελπίδα... 

Ω! τι θαλπωρή ... από ''Ε'' ξεκινά κι αυτός !!!

........